Ustawy zasadnicze, które uchwalano przed zakończeniem II wojny światowej nie zawierały w swoich przepisach postanowień, które miały dotyczyć zakazu poddawania eksperymentom, pomimo tego, że przeprowadzano je już od XIXw. Lekarze chcąc dowieźć hipotez o zaraźliwości duru plamistego, kiły, dżumy, trądu czy innych chorób, w sposób świadomy zakażali nimi zdrowe osoby. Pomimo wszelkich ówczesnych form sprzeciwu, nie wprowadzono zakazów w tej materii na gruncie prawa stanowionego.
Dopiero po 1945 roku, w wyniku wielu nadużyć niemieckich i japońskich lekarzy, do niektórych konstytucji zaczęto wprowadzać niniejszą regulację. Na tej podstawie Trybunał Norymberski ustanowił tzw. Kodeks Norymberski, który jako pierwszy akt prawa międzynarodowego, wprowadził zakaz przeprowadzania eksperymentów medycznych z udziałem ludzi.
Prof. Szmulik dokonuje analizy kolejnych aktów prawa międzynarodowego, które regulują omawianą kwestię. Autor wskazuje również na stanowienie takiego zakazu w ustawach zasadniczych państw Europy Środkowo- Wschodniej, a także na ich obecność w projektach konstytucji RP. Warto podkreślić, że w ramach eksperymentów naukowych funkcjonuje pojęcie eksperymentów medycznych. W niniejszej rozprawie dokonane zostało ich rozróżnienie i wskazano poszczególne cechy każdego z rodzajów eksperymentów. Niniejsza praca prezentuje również problem udzielenia zgody na uczestnictwo w eksperymencie naukowym lub medycznym.
Pobierz PDF